ثواب روزه داری در ماه شعبان‏

1. ابو حمزه ثمالى مى‏گويد: امام باقر (ع) فرمود: هر كس ماه شعبان را روزه بگيرد، آن روزه او را از هر لغزش و

وصمه و بادره‏اى پاك خواهد كرد. ابو حمزه مى‏گويد: به آن حضرت گفتم: «وصمه» چيست؟ فرمود: قسم ياد

 كردن در مورد گناه و نذر كردن در نافرمانى خدا. گفتم: «بادره» چيست؟ فرمود: قسم خوردن به هنگام خشم. و

توبه كردن از اين گناهان، پشيمان شدن از آنهاست.

2. اسماعيل بن عبد الخالق مى‏گويد: نزد امام صادق (ع) سخن از ماه شعبان و روزه آن به ميان آمد، حضرت

 فرمود: فضيلت آن چنين و چنان است و چنين و چنان آثارى دارد، تا آنجا كه بسا آدمى دستش به خونى ناحق

آلوده مى‏شود و ماه شعبان را روزه مى‏گيرد و اين به حال او سود مى‏بخشد و گناهش آمرزيده مى‏شود.

3. مفضّل بن عمر از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود به خدا سوگند روزه‏

شعبان و ماه رمضان، دو ماه پى در پى، توبه‏اى است كه مورد قبول پروردگار قرار گرفته است.

4. عبد اللَّه بن مرحوم ازدى مى‏گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‏فرمود:

هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد، قطعا بهشت براى او واجب مى‏شود، و هر كس دو روز از آن را روزه

بگيرد، خداوند در دنيا در هر شب و روزى به او نظر رحمت مى‏افكند، و در بهشت نيز نظر رحمت او ادامه خواهد

يافت، و هر كس سه روز از آن را روزه بگيرد، در بهشت هر روز خدا را در عرش زيارت خواهد كرد.

5. اسماعيل بن ابى زياد از امام صادق (ع) نقل كرده است كه پيامبر خدا (ص) فرمود: شعبان ماه من و رمضان

ماه خداست، و آن بهار تنگدستان است، و خداوند عيد قربان را قرار داده است تا شما بينوايان خود را سير كنيد.

پس از گوشت قربانى به آنان غذا دهيد.

6. ابو الصّباح مى‏گويد: از امام صادق (ع) شنيدم كه مى‏فرمود: به خدا سوگند روزه شعبان و ماه رمضان

توبه‏اى است كه مورد قبول پروردگار قرار گرفته است.

7. مفضّل بن عمر مى‏گويد: امام صادق (ع) فرمود: پدرم ميان روزه شعبان و ماه رمضان يك روز فاصله مى‏انداخت،

و على بن الحسين (ع) آن دو را به هم وصل مى‏كرد و مى‏فرمود: روزه دو ماه پى در پى توبه‏اى است كه مورد

پذيرش خداوند است.

8. عمرو بن خالد از امام محمد باقر (ع) نقل كرده است كه فرمود: پيامبر خدا (ص) روزه شعبان و ماه رمضان

را به يك ديگر وصل مى‏كرد، ولى مردم را از

وصل كردن آن دو نهى مى‏نمود و مى‏فرمود: اين دو ماه، ماه خداست و كفّاره گناهان قبل و بعد آن است.

9. حفص بن بخترى از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود: زنان پيامبر (ص) هر گاه قضاى روزه بر آنان

واجب مى‏شد آن را تا ماه شعبان به تأخير مى‏انداختند، زيرا خوش نمى‏داشتند كه مانع خواسته‏هاى رسول

 خدا (ص) شوند، و چون ماه شعبان فرا مى‏رسيد روزه مى‏گرفتند و پيامبر (ص) نيز با آنان روزه مى‏گرفت: و

رسول خدا (ص) مى‏فرمود: شعبان ماه من است.

10. سماعة بن مهران مى‏گويد: به امام صادق (ع) گفتم: آيا كسى از پدران شما ماه شعبان را روزه

گرفته است؟ فرمود: بهترين پدران من رسول خداست و او ماه شعبان را روزه مى‏گرفت.

11. يونس بن يعقوب مى‏گويد: از امام صادق (ع) سؤال كردم آيا از پدران شما كسى ماه شعبان را روزه

مى‏گرفته است؟ فرمود: بهترين پدران من پيامبر خداست كه بيشتر روزه‏هاى خود را در ماه شعبان مى‏گرفت.

12. زيد بن اسلم مى‏گويد: از پيامبر خدا (ص) در باره روزه ماه رجب سؤال كردند، فرمود: چرا از روزه ماه شعبان

غافليد؟

13. اسامة بن زيد مى‏گويد: رسول خدا (ص) پى در پى روزه مى‏گرفت تا آنكه مردم مى‏گفتند: ديگر افطار

نخواهد كرد، و روزه را ترك مى‏كرد تا آنكه مردم مى‏گفتند: ديگر روزه نخواهد گرفت. راوى مى‏گويد: به اسامه

گفتم: آيا پيامبر را ديده‏اى كه در ماهى بيش از ماههاى ديگر روزه بگيرد؟ گفت: آرى.

گفتم: كدام ماه؟ گفت: ماه شعبان ماهى است كه مردم از آن غافلند، و اين ماه ميان رجب و رمضان قرار دارد،

 و ماهى است كه اعمال انسان در آن به سوى پروردگار جهانيان بالا مى‏رود، از اين رو دوست دارم در حالى كه

 روزه‏دار هستم عملم بالا رود.

14. انس مى‏گويد: از رسول خدا (ص) سؤال شد: كدام روزه بهترين روزه‏هاست؟

فرمود: روزه ماه شعبان كه براى بزرگداشت ماه رمضان گرفته مى‏شود.

15. امّ سلمه مى‏گويد: پيامبر (ص) هيچ ماهى را به تمامى روزه نمى‏گرفت، مگر ماه شعبان را كه آن را به

 رمضان وصل مى‏كرد.

16.ابن عباس مى‏گويد: رسول خدا (ص) در حالى كه يارانش نزد او از فضايل شعبان سخن مى‏گفتند- فرمود:

شعبان ماه شريفى است، و آن ماه من است، و حاملان عرش آن را بزرگ مى‏شمارند و قدرش را مى‏شناسند، و

آن ماهى است كه ارزاق مؤمنان به خاطر ماه رمضان در آن افزون مى‏شود، و بهشت را در آن ماه مى‏آرايند، و از آن

روى آن را شعبان ناميده‏اند كه ارزاق مؤمنان به خاطر ماه رمضان در آن تقسيم مى‏شود، و آن ماه عمل است و

حسنات در آن هفتاد برابر مى‏شود، و بديها فرو مى‏ريزد، و گناهان آمرزيده مى‏شود، و حسنات پذيرفته مى‏گردد، و

خداوند بزرگ در اين ماه به بندگان خود مباهات مى‏كند، و از عرش خود به روزه داران و عبادت‏كنندگان نظر رحمت

مى‏افكند و به آنان بر حاملان عرش خود مباهات مى‏نمايد. در اين هنگام على بن ابى طالب (ع) برخاست و گفت:

پدر و مادرم فداى تو باد اى رسول خدا، بخشى از فضايل اين ماه را براى ما بيان كنيد تا رغبت ما نسبت به روزه

گرفتن و عبادت كردن در آن بيشتر شود و براى خداوند جليل در آن شب زنده دارى كنيم.

پيامبر (ص) فرمود: هر كس روز اول ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند هفتاد حسنه براى او مى‏نويسد كه هر

 حسنه با عبادت يك سال برابر است.

و هر كس دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، گناهان ويرانگر او زدوده مى‏شود.

 و هر كس سه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد درجه از مرواريد و ياقوت در بهشت براى او بالا برده مى‏شود.

 و هر كس چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد روزى او وسيع مى‏گردد.

 و هر كس پنج روز از ماه شعبان را روزه بگيرد محبوب بندگان خدا مى‏شود.

و هر كس شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او مى‏گرداند.

 و هر كس هفت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از شرّ ابليس و لشكريان او، و از شرّ وسوسه‏ها و اشاراتش

مصون مى‏ماند

و هر كس هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از دنيا بيرون نمى‏رود مگر اينكه از آب حوضهاى بهشت

سيراب مى‏گردد.

 و هر كس نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، نكير و منكر به هنگام سؤال و جواب بر او مهر مى‏ورزند.

و هر كس ده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند قبر او را هفتاد ذراع در هفتاد ذراع براى او وسيع مى‏كند.

 و هر كس يازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، يازده مناره از نور بر روى قبرش نصب مى‏كنند.

 و هر كس دوازده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هر روز هفتاد هزار فرشته در قبرش به زيارت او مى‏روند تا

روزى كه در صور دميده شود.

 و هر كس سيزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان هفت آسمان براى او آمرزش مى‏طلبند.

و هر كس چهارده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، به چهارپايان و درندگان و حتى به ماهيان درياها الهام مى‏شود

كه براى او آمرزش بخواهند.

 و هر كس پانزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، پروردگار عزّتمند او را ندا مى‏كند: به عزّتم سوگند كه تو را

به آتش دوزخ نمى‏سوزانم.

 و هر كس شانزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد. هفتاد درياى آتش بر او خاموش مى‏گردد.

و هر كس هفده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، تمام درهاى دوزخ به روى او بسته مى‏شود.

 و هر كس هيجده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، همه درهاى بهشت به رويش گشوده مى‏شود.

 و هر كس نوزده روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار كاخ از مرواريد و ياقوت در بهشت به او داده مى‏شود.

و هر كس بيست روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار حوريه بهشتى به او تزويج مى‏كنند.

 و هر كس بيست و يك روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، فرشتگان به او خوشامد مى‏گويند و با پر و بال خود

 او را نوازش مى‏كنند.

 و هر كس بيست و دو روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هفتاد هزار حلّه از ديباى نازك و ضخيم به او مى‏پوشانند.

 و هر كس بيست و سه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، هنگام خروج از قبر، مركبى از نور براى او مى‏آورند و

او بر آن سوار مى‏شود و به سوى بهشت پرواز مى‏كند.

و هر كس بيست و چهار روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، شفاعتش در حق هفتاد هزار نفر از يكتا پرستان

 پذيرفته مى‏شود.

و هر كس بيست و پنج روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، برات بيزارى از نفاق را به او مى‏دهند.

 و هر كس بيست و شش روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند جواز عبور از صراط را براى او صادر مى‏كند.

 و هر كس بيست و هفت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، خداوند برات آزادى از آتش دوزخ را براى او مى‏نويسد.

 و هر كس بيست و هشت روز از ماه شعبان را روزه بگيرد چهره‏اش نورانى مى‏شود.

 و هر كس بيست و نه روز از ماه شعبان را روزه بگيرد، از خشنودى كامل الهى برخوردار مى‏گردد.

 و هر كس تمام سى روز ماه شعبان را روزه بگيرد، جبرئيل از جلوى عرش او را ندا مى‏كند: اى فلانى، عمل خود

را از سر گير و به كار نو بپرداز كه گناهان گذشته‏ات بخشيده شده است، و خداوند جليل مى‏گويد: اگر گناهان تو

به شماره ستارگان آسمان و قطرات باران و برگ درختان و به تعداد ريگها و شنهاى بيابان و روزهاى دنيا بوده ه

مه را بر تو بخشودم، و اين كار بر خدا دشوار نيست پس از آنكه تو ماه شعبان را روزه گرفته‏اى. ابن عباس

مى‏گويد: اين ثواب روزه ماه شعبان است.

منبع : ثواب الاعمال ترجمه انصاری ص ۱۱۹ الی ۱۲۷

فضیلت ختم روزه در روزهای دوشنبه و پنج شنبه ماه شعبان :

از رسول خدا صل الله علیه و آله روایت شده است که فرمود : کسی که روز دوشنبه و پنج شنبه ماه شعبان را

 روزه بگیرد خداوند برای او بهره ای قرار می دهد پس کسی که در این دو روز را روزه بگیرد خداوند برای او بیست

حاجت از حاجت های دنیایی و بیست حاجت از حاجت های آخرتی را برآورده می سازد

منبع : اقبال الاعمال ص ۲۰۱

گرفتن حاجت با روزه داری

در بحار از حضرت امام حسن عسگری علیه السلام روایت شده است که حضرت صادق فرموده اند : هر را که

حاجتی باشد به سوی خدای تعالی روز چهارشنبه و پنج شنبه و جمعه را روزه بدارد و در این اوقات حیوانی نخورد

و در روز جمعه این دعا را بخواند حق تعالی حاجتش را روا فرماید انشاء الله . و دعای شریف این است :

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي بِهِ ابْتَدَعْتَ عَجَائِبَ‏ الْخَلْقِ‏ فِي‏ غَامِضِ‏ الْعِلْمِ بِجُودِ جَمَالِ وَجْهِكَ فِي عَظِيمِ‏ عَجِيبِ

خَلْقِ أَصْنَافِ غَرِيبِ أَجْنَاسِ الْجَوَاهِرِ فَخَرَّتِ الْمَلَائِكَةُ سُجَّداً لِهَيْبَتِكَ مِنْ مَخَافَتِكَ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي

 تَجَلَّيْتَ بِهِ لِلْكَلِيمِ عَلَى الْجَبَلِ الْعَظِيمِ فَلَمَّا بَدَا شُعَاعُ نُورِ الْحُجُبِ الْعَظِيمَةِ أَثْبَتَّ مَعْرِفَتَكَ فِي قُلُوبِ الْعَارِفِينَ بِمَعْرِفَةِ

تَوْحِيدِكَ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي تَعْلَمُ بِهِ خَوَاطِرَ رَجْمِ الظُّنُونِ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ وَ غَيْبَ عَزِيمَاتِ الْيَقِينِ وَ

كَسْرَ الْحَوَاجِبِ وَ إِغْمَاضَ الْجُفُونِ وَ مَا اسْتَقَلَّتْ بِهِ الْأَعْطَافُ وَ إِدَارَةَ لَحْظِ الْعُيُونِ وَ الْحَرَكَاتِ وَ السُّكُونِ فَكَوَّنْتَهُ مِمَّا

شِئْتَ أَنْ يَكُونَ مِمَّا إِذَا لَمْ تُكَوِّنْهُ فَكَيْفَ يَكُونُ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي فَتَقْتَ بِهِ رَتْقَ عَقِيمِ غَوَاشِي

جُفُونِ حَدَقِ عُيُونِ قُلُوبِ النَّاظِرِينَ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي خَلَقْتَ بِهِ فِي الْهَوَاءِ بَحْراً مُعَلَّقاً عَجَّاجاً

مُغَطْمِطاً فَحَبَسْتَهُ فِي الْهَوَاءِ عَلَى صَمِيمِ تَيَّارِ الْيَمِّ الزَّاخِرِ فِي مُسْتَفْحِلَاتِ‏  عَظِيمِ تَيَّارِ أَمْوَاجِهِ عَلَى ضَحْضَاحِ صَفَاءِ

الْمَاءِ فَعَزْلَجَ الْمَوْجُ فَسَبَّحَ مَا فِيهِ لِعَظَمَتِكَ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ الَّذِي تَجَلَّيْتَ بِهِ لِلْجَبَلِ فَتَحَرَّكَ وَ تَزَعْزَعَ وَ

اسْتَقْزَلَ وَ دَرَجَ اللَّيْلَ الْحَلَكَ وَ دَارَ بِلُطْفِهِ الْفَلَكُ فَهَمَكَ فَتَعَالَى رَبُّنَا فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ يَا نُورَ النُّورِ يَا مَنْ بَرَأَ

الْحُورَ كَدُرٍّ مَنْثُورٍ بِقَدَرٍ مَقْدُورٍ لِعَرْضِ النُّشُورِ لِنَقْرَةِ النَّاقُورِ فَلَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ يَا وَاحِدُ يَا مَوْلَى كُلِّ أَحَدٍ يَا

مَنْ هُوَ عَلَى الْعَرْشِ وَاحِدٌ أَسْأَلُكَ بِاسْمِكَ يَا مَنْ لَا يَنَامُ وَ لَا يُرَامُ وَ لَا يُضَامُ وَ يَا مَنْ بِهِ تَوَاصَلَتِ الْأَرْحَامُ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى

مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِه

منبع : بحار الانوار ج ۹۰ ص ۴۴ ح ۹ - جمال الاسبوع ص ۲۱۶‏